© copyright Andrzej Olas (andrzej.olas@gmail.com)
Ze względu na minione w tym tygodniu Andrzejki dokonałem zmiany postu - dziś zamiast opowiadania "Rafał, Churchill i inni" prezentuję Państwu krótką anegdotkę andrzejkową. Przyrzeczone opowiadanie "Rafał, Churchill i inni" ukaże się tutaj za tydzień.
- Wstawaj – ktoś szarpał mnie za ramię. – Już czas. Lecimy.
- Już rano? Jeszcze ciemno.
- Tak, rano. Dziś Andrzejki, twoje imieniny
Przetarłem oczy. Nade mną stał krzepki, o szerokich barach mężczyzna. Wysokie
czoło przykrywała czarna czupryna. Mężczyzna wpatrywał się we mnie
przenikliwymi niebieskimi oczyma[1].
Niebieski kombinezon z dużą fantazyjną litera S na przedzie przykrywała leżąca mu
na ramionach czerwona peleryna.
- Superman? - Wyjąkałem.
. Zawsze marzyłeś o spotkaniu z Supermanem. No to masz
imieninowy prezent.
- Marzyłem, ale to było dawno. Ze czterdzieści lat temu.
A może więcej – wybąkałem ziewając.
- Do Supermana jest kolejka. Dłuższa niż w waszej służbie
zdrowia.
Superman podał mi czerwoną pelerynę. Musiała być nowa, prosto ze szwalni, bo wzdłuż jednej
z szerokich fałd peleryny wisiała jeszcze sklepowa metka. Przeczytałem:
„Model JUNIOR EXCLUSIVE. Made in China”.
-
Czas lecieć. Zakładaj.
- Junior? W
moim wieku? – Powiedziałem.
- Zamówiona
czterdzieści lat temu. Pamiętasz Mao Tse Tunga? – Powiedział Superman.
- Mam włożyć na piżamę?
Czarna czupryna Supermana przez
chwilę zajarzyła się słabym niebieskim światłem, z mojej komórki dobiegły mnie pierwsze cztery takty melodii "Płonie ognisko w lesie". Spojrzałem na siebie. Byłem w
krótkich zielonych spodenkach, zielonej bluzie z naszytymi na lewym rękawie
sprawnościami i czerwoną chustą na szyi.
- Czerwona chusta? – Powiedziałem.
- Takie było wtedy harcerstwo. Kto to wtedy rządził? Ktoś
na G.
- Na G, bo gówniane to były rządy. I jednego i drugiego –
powiedziałem.
* * *
- Lecimy. Bierz rozbieg –
powiedział Superman. Skrzypiąc otworzyły się drzwi balkonu, do pokoju wpadło
zimne listopadowe powietrze.
Rozbieg nie był udany, kostka prawej nogi zawadziła o
balkonową barierkę. Zabolało.
- Gdzie lecimy? – zapytałem.
- Jak to gdzie? Do pana Andrzeja Kmicica, ksywa Babinicz.
Właśnie broni przed Szwedami króla Jana Kazimierza.
- Mówisz ksywa, tak jakby Kmicic był kibolem –
powiedziałem urażony.
- A nie był?
Nie odpowiedziałem, bo wpadłem w korkociąg.
- Tracę siłę nośną. Takiej sprawności w zastępie nie
miałem – zawołałem.
Superman chwycił mnie w pół. Wylądowaliśmy na
kamienistej, wąskiej dróżce z obu stron obramowanej skalistym zboczem.
- Tam jest Orla Perć – wskazałem. - Kiedyś tam się wspiąłem.
Siegnąłem do wiszącego u mego boku rapiera.
- Szwedzka stal – powiedziałem i stanąłem obok
blokującego dróżkę przed Szwedami pana Andrzeja Kmicica. Właśnie w chwili kiedy
sztych mojego rapiera miał sięgnąć piersi ogromnego rudowłosego Szweda poczułem
na skroni lufę garłacza. Ocalił mnie pan Andrzej strzaskując buzdyganem ramię
napastnika. Niestety w chwilę potem pan Andrzej padł przebity koncerzem. Z
leżącego nieopodal niewielkiego wzgórza doszedł nas okrzyk króla Jana
Kazimierza:
- Przebóg. Ratujcie mojego Babinicza.
- Nie bardzo ci się to udało. – Powiedział Superman – Jak
tak, to polecimy do Nevady.
- Winnetou – powiedziałem. – Old Shatterhand. Skarb w
srebrnym jeziorze.
* * *
Przywiązanego do pala Old Shatterhanda otaczała horda wyjących Komanczów.
Stojący u mojego boku Winnetou podał mi słynny czternastostrzałowy sztucer:
- Nie udało się zawładnąć nim tym skunksom - powiedział.
Obok udekorowanego głową bizona wigwamu siedział
pogrążony w transie szaman. Odwlokłem kurek sztucera. Na ten odgłos szaman podniósł
głowę, spojrzał na mnie i powiedział:
- Howgh. To harcerz. Czy z hufca w Zalesiu Górnym?
- Nie. Z Mokotowa – odpowiedziałem i wycelowałem w bawole
pęta, którymi związany był Old Shatterhand. Echo pierwszego strzału rozniosło
się po kanionie.
- Stop. Przestań strzelać. Trafiłeś mnie w pietę. –
zawołał Old Shatterhand. Czołgający się jak wąż Winnetou był już u pala męczarni i przecinał więzy Old
Shatterhanda.
- Chodźmy stąd – powiedziałem.
- Stój. Zaczekaj - wołał szaman. – Widzę, że w Galerii
Mokotów jest fajna przedsprzedaż.
* * *
- To ja już lecę – powiedział Superman. – Muszę dla pewnej Andrei z
Kłobucka odwiedzić Anię z Zielonego Wzgórza. A tu masz prezent ode mnie.
Spojrzałem na elegancki kartonik. Był to całoroczny
karnet wstępu do klubu Sport Club w programie Super Senior.
- Napewno ci się przyda, musisz potrenować – dodał. – A
ja jestem tam na prowizji.
[1] Zauważcie,
że jak przystoi w moim wieku, używam staropolskiej liczby podwójnej.
KONIEC
Jeśli opowiadanie podoba Ci się - kliknij na "Lubię to".
Za tydzień: Kolejne opowiadanie:"Rafał, Churchill i inni".
Jeśli chcesz przeczytać inne opowiadaniu Festynu - wróć do góry, do początku opowiadania i spójrz na prawą stronę ekranu - tam dostrzeżesz Archiwum Bloga. Klikając na wyszczególnione miesiące uzyskasz dostęp do wszystkich dotąd opublikowanych opowiadań.
Za tydzień: Kolejne opowiadanie:"Rafał, Churchill i inni".
Jeśli chcesz przeczytać inne opowiadaniu Festynu - wróć do góry, do początku opowiadania i spójrz na prawą stronę ekranu - tam dostrzeżesz Archiwum Bloga. Klikając na wyszczególnione miesiące uzyskasz dostęp do wszystkich dotąd opublikowanych opowiadań.
Znajdziesz mnie i te opowiadania także na Facebooku (Andrzej Olas). Najlepiej dołącz do grupy Festyn Opowiadań.
Moje książki ( http://www.atut.ig.pl/?wyniki-wyszukiwania,19&sPhrase=olas ), wydawnictwo ATUT, są do nabycia w większości księgarni w Polsce, w Europie i w USA.
Zapytaj w księgarni, sprawdź na przykład w Empiku, bądź też wygoogluj na internecie autora (Andrzej Olas) lub tytuł:
1. Dom nad jeziorem Ontario (nakład jest bliski wyczerpania, ale gdzie nie gdzie książka jest jeszcze dostępna).
2. Jakże pięknie oni nami rządzili.
W USA książki prowadzi księgarnia Nowego Dziennika +1 201 355 7496 albo http://www.dziennik.com/store.
Recenzję mojej książki znajdziesz pod:
http://uwagirecenzje.blogspot.com/2015/02/jak-to-sie-ksiazke-pisao.html
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz