#Festyn opowiadań™, Nr 37. Człowiek który znał więcej liczb, dokończenie

© copyright Andrzej Olas (andrzej.f.olas@gmail.com) 

 

Maj i czerwiec. - Król sudoku w areszcie. Pierwszorzędny umysł narzędziem przestępstwa. – Tak piszą o mnie tabloidy.

Już prawie dwa miesiące siedzę w areszcie. Sprawa jest rozwojowa i ze względu na możliwość mataczenia prokurator nie zgadza się mnie wypuścić.

W dwa dni po mojej bójce ze Staszkiem w moim oddziale banku wybuchł pożar. Najbardziej ucierpiały serwery danych, a policja szybko ustaliła że było to podpalenie. Jako jednego z pierwszych przesłuchali mnie - serwery to przecież jest moja działka. A wkrótce potem zostałem oskarżony o podpalenie a także o ustawienie słupa – klienta, który prezentując sfałszowane papiery naciągnął bank na pięć milionów złotych.

Jest też rzecz poboczna – oskarżenie o pobicie Staszka. Jest nagranie naszej bójki. Obejrzałem je na przesłuchaniu i wydało mi się że właśnie kiedy Janusz zamykał drzwi swojego gabinetu plakatowa blondynka mrugnęła do mnie tak jakby chciała powiedzieć:

- Teraz widzisz jak to jest. Tylko ja ci zostałam.

Jestem przekonany że całe to oskarżenie to robota Janusza, a moim kandydatem na podpalacza jest Staszek (nawiasem mówiąc ktoś podobny do niego mignął mi przed oczami na korytarzu prokuratury kiedy wracałem z przesłuchania). Intryga Janusza jest dosyć przekonywująca – podpaliłem, bo w serwerach mogły być dowody moich przestępstw, a słupa ukryłem tak, że policja nie potrafi go znaleźć. Prokurator zapewnia mnie że dowody mojej winy prędzej czy później się znajdą. Tłumaczę mu że mataczą ci co są na wolności, nie wymieniając Janusza poddaję w wątpliwość uczciwość bankierów:

- Aby zostać szanowanym bankierem nie trzeba być uczciwym – mówię. – A każdy bankier jest przekonany, że należy mu się dostatnie życie.

Prokurator nie zmienia zdania. A przecież wiem że mam rację, argumentuję że znaczna część danych straconych lokalnie wskutek pożaru znajduje się w chmurze – poza bankiem, na serwerach portali internetowych, że trzeba tymi danymi się zająć. Czego nie mówię, to tego, że moje aresztowanie można wytłumaczyć tylko udziałem Janusza, a pewnie i Staszka w nadużyciach.

Lipiec. Wreszcie po dwóch miesiącach wyszedłem z aresztu. Tak jak się spodziewałem pracy już nie mam. Mój adwokat wystąpił do sądu o odszkodowanie za bezprawne zwolnienie.

W skrzynce pocztowej znajduję zaproszenie na Seminarium „Postępy w Neurologii”. Zgłoszona jest też praca Ireny – jej referat zaplanowany jest na pojutrze na jedenastą rano. Decyduję się iść.

Stoję z tyłu sali konferencyjnej, na podium Irena kończy swój referat:

- Mózg widzi i przetwarza więcej niż to co przedostaje się do naszej świadomości. Okazuje się że zdarzają się procesy podprogowe niewytłumaczalnie szybkie, o których naturze nie wiemy w tej chwili nic. Niektórzy stawiają tu hipotezę procesu kwantowego. Moim zdaniem na takie niczym niepotwierdzone sugestie jest za wcześnie. Dziękuję państwu.

Po krótkiej serii oklasków słuchacze podnoszą się z krzeseł. Wzrok Ireny pada na mnie.

- Jeszcze chwileczkę – mówi. - Z pewnych przyczyn nie zostało dotąd wymienione nazwisko mojego współpracownika. Chcę go teraz zaprosić tu, na podium.

Nie poruszam się. Irena schodzi z podium, prowadzona oczyma słuchaczy przechodzi przez salę, podchodzi do mnie i z ustami przy moim uchu szepcze:

- Kocham i będę kochała.

Z pierwszych rzędów gdzie zebrał się tłumek studentów słyszę szept:

- To ten spec od sudoku.

Irena bierze mnie za ramię i mówi:

- Proszę państwa – oto współautor mojego referatu. Ale... – tu Irena przerwała. – Ale co jest dla mnie najważniejsze to to, że jest to człowiek, którego kocham.

W pierwszych rzędach rozlegają się oklaski, najgorliwiej klaszczą młode studentki.

- No tak – myślę. – To medycyna, zawsze jest tam więcej kobiet.

Po chwili do oklasków dołączają uplasowani wygodniej, bo dalej od podium, a bliżej wyjścia, magistrzy, doktorzy i docenci. Dopiero na końcu, tak od niechcenia, klaszczą zasiadający na podium profesorowie. Oklaski trwają i wreszcie dociera do mnie, że usta Ireny są tuż obok a ja znów, tak jak podczas naszego rozstania tracę kolejne sekundy.

Sierpień. Uczę się żyć z kobietą utalentowaną, kochać kobietę utalentowaną – uczę się krok po kroczku, dzień po dniu. Znów uczę się jej ciała, uczę się jej zachcianek, zapamiętuję, że jest w Łazienkach alejka miłosnych niepowodzeń, dowiaduję się ile arii operowych wart jest nocny śpiew słowika.

Laboratorium Ireny nieco się zmieniło - choć podczas doświadczeń wciąż muszę myśleć o kryptografii, to rzadziej wkładam niewygodny hełm bo znaczną część sygnałów z tych stu miliardów komórek mojego mózgu, Irena zapisuje bezdotykowo.

Obrabiam komputerowo zapisy tego co się dzieje w moim mózgu. I widzę to o czym w swoim referacie mówiła Irena – widzę że zapisane są też procesy zachodzące niemożliwie szybko. Wkrótce znajduję coś więcej. Okazuje się, że te niezwykle szybkie procesy myślowe mają miejsce wtedy kiedy mój mózg podprogowo rozwiązuje problem iloczynu liczb pierwszych i znajduje oba kryptologiczne klucze – publiczny i prywatny.

Nawet Staszek z całą swoją tępotą wiedziałby co należy teraz zrobić. W ciągu trzech dni odnajduję klucze używane przez Janusza a a czwartego dnia resztę danych potrzebnych do wykrycia sprawców nadużyć znajduję na serwerach chmury.

- Pracowałem dla bandy złodziei – mówię tamtego wieczoru Irenie – pieniądze z banku wyprowadzał Janusz kryty przez trzech wspólników - członków bankowej Rady Nadzorczej i wysokiego urzędnika w jednym z ministerstw. O Staszku nie ma nic – za mała płotka, pewnie dostawał gotówkę do ręki.

Podejmujemy z Ireną decyzję: Po pierwsze - prześlemy prokuraturze dowody przestępstwa, po drugie – wyjeżdżamy, bo w kraju może być dla nas za gorąco. Przez chwilę cieszę się wynikłą z naszej decyzji grą słów, bo przecież wybieramy się nie gdzie indziej tylko właśnie do krajów gorących. Irena nie podziela mojej uciechy, natomiast upewnia się że będzie tam można prowadzić operacje bankowe. Mówię jej, że tam właśnie, w krajach gorących takie operacje prowadzi się najłatwiej.

Grudzień. Aruba czyli the Happy Place. Trzy czy cztery wieki temu ulubionym zajęciem Holendrów było kolonizowanie zarówno takich dużych tropikalnych wysp jak Jawa czy Sumatra, jak i mniejszych wysepek takich jak Curaçao czy Manhattan. Teraz, kiedy kolonizowanie wyszło z mody zostało im tylko trochę tych najmniejszych wysepek, jak na przykład Aruba, taka drobinka lądu tuż, tuż przy wybrzeżu kontynentu amerykańskiego. Od Wenezueli dzieli Arubę tylko dziewiętnaście mil morskich, a najlepszym połączeniem z Warszawy jest to przez Amsterdam z jedną tylko przesiadką na amsterdamskim lotnisku Schiphol.

Z innych dawnych zwyczajów pozostała Holendrom umiejętność wyrobu i handlu złotem i diamentami. Wiedzą o tych holenderskich zwyczajach licznie przylatujący na Arubę turyści, dowiedzieliśmy się i my. Przed Sylwestrem który spędzimy właśnie na Arubie w miasteczku Oranjestad, przez kilka dni włóczymy się po wysepce i obficie uzupełniamy biżuterię Ireny. Bo jesteśmy bogaci, bajecznie bogaci  – ukradzione przez szajkę Janusza pieniądze dotąd ulokowane na egzotycznych kontach Bahamów i Seszelli teraz, jako odszkodowanie za utraconą przeze mnie pracę i fałszywe oskarżenia, spoczywają na naszych, równie egzotycznych kontach.  

- Przecież obowiązek obywatelski spełniliśmy. Dostarczyliśmy  prokuraturze dowody nadużyć – mówię Irenie.

- Ale czy napewno ich oskarżą? Czy ukarzą tych na samej górze?

- W każdym razie pozbawiliśmy ich pieniędzy – trudniej im będzie kupić sobie niewinność. 

Żyjemy z dnia na dzień, nic nie jest rozstrzygnięte – na przykład nie zdecydowaliśmy jeszcze gdzie zamieszkamy. Czy pozostać w Warszawie? Czy to już bezpiecznie? Może na Arubie albo Curaçao? Nie, jeżeli nie w Warszawie, to napewno nie tam. Dlaczego? Bo i Aruba i Curaçao są częścią Holandii, a więc częścią Unii Europejskiej, a jak sobie wyobrazimy jakiegoś warszawskiego policjanta czy prokuratora, który dla kariery wyda nakaz aresztowania nas, to w Unii przejdzie to bezboleśnie i szybko. Ale w takim razie może blisko Aruby, na przykład tylko te dziewiętnaście  mil morskich dalej - w Wenezueli. Bo w Wenezueli takiego prokuratora nie ma się co bać.

Sylwester. Kiedy piętnaście minut po północy skończyły się noworoczne fajerwerki i wróciliśmy z tarasu restauracji do stolika, przy moim nakryciu leżała duża fotografia - ujęcie plakatu z uśmiechniętą blondynką z  holu mojego byłego banku. Przypominam sobie to jej mrugnięcie podczas przesłuchania w prokuraturze i niezauważalnie dla Ireny odmruguję.  

- Czyżby był tutaj oddział banku Uczciwość i Pewność? Spójrz, coś tam pisze na odwrocie - powiedziała Irena.

Odwróciłem zdjęcie:

- Witam serdecznie na Arubie i życzę Szczęśliwego Nowego Roku. Proszę o przysługę. Staszek ochroniarz.

- Musi być tu gdzieś na sali – powiedziałem.

Rozejrzałem się dookoła i przy wejściu do baru zobaczyłem potężną sylwetkę Staszka. Tym razem był zadbany, wyglądał całkiem światowo.

- Czy będzie kolejna runda boksu? Może mu nie dopłacili? – pyta Irena.

Podnoszę się, idę w stronę Staszka:

- Do baru. Ty pierwszy – mówię przez zęby.

Stoimy przy barze.

- Czego chcesz? Pieniędzy? Nie dostaniesz. Ani grosza.

- Nie chcę pieniędzy. Ta robota ochroniarza to była przykrywka. Chodziło o twojego prezesa.

- A mordobicie? Też było na niby?

- Musiałem udawać, a w końcu to ja oberwałem. Ten hak od dołu nie był przyjemny.

Staszek podaje mi niebieską legitymację, z polskim orłem i  wybitym złotymi literami napisem „Służba Ochrony Finansowej”.

- Ja i służba finansowa - mówię. -  Od czasu aresztowania nie mam nic wspólnego z finansami.

- Niektórzy w Warszawie myślą że z finansami może nie, ale z pieniędzmi to tak. Ja bym przez jakiś czas się tam nie pojawiał.

- Przyjechałeś żeby udzielać mi dobrych rad? Czego właściwie chcecie?

Zza moich pleców odezwała się Irena:

- Łatwo zgadnąć. Chcą naszej wiedzy.

Staszek przytaknął głową:

- Tak jest. Na Okęciu załadowane jest w trzech skrzyniach całe oprzyrządowanie z pani laboratorium. I czeka.

- Na co? – Oczy Ireny zabłysły.

- W pewnym poza europejskim kraju zatrzymano skarbnika terorystów. Milczy.

- To niedobrze że milczy.

- Właśnie. Chodzi o prawie miliard dolarów. Dodam że część tych pieniędzy jest ukryta w Polsce. A wy możecie to milczenie przerwać.

- Jak? Nie doszliśmy jeszcze do czytania ludzkich myśli.

Staszek popatrzał na mnie, a po chwili przeniósł wzrok na pierścionki na dłoniach Ireny:

- Moi szefowie mają powody sądzić inaczej. Ja też, bo w ciągu ostatnich trzech dni rachunki pewnej pary turystów u miejscowych jubilerów doszły do pięćdziesięciu tysięcy dolarów.

- Zapytaj swoich szefów dlaczego nie ma wiadomości o skazaniu bankowej czwórki złodziei. Może okazało się, że są niewinni, całkowicie niewinni? A na teraz przekaż swoim szefom, że jak tylko dowiemy się o skazaniu tej czwórki, to samolot ze sprzętem będzie już mógł zapuszczać silniki. Ale przekaż im, że nie wcześniej.

- Na pewno nie wcześniej – potwierdziła Irena.

KONIEC

  Jeśli masz ochotę dodać komentarz - spójrz w dół, na koniec postu. Tam jest miejsce na komentarze.

Jeśli opowiadanie podoba Ci się - kliknij na Facebooku na "Lubię to" albo dodaj komentarz na blogu.

Następne opowiadanie "Mój Plac Narutowicza" za tydzień. 

Jeśli chcesz przeczytać inne opowiadaniu Festynu - wróć do góry, do początku opowiadania i spójrz na prawą stronę ekranu - tam dostrzeżesz Archiwum Bloga. Klikając na wyszczególnione miesiące uzyskasz dostęp do wszystkich dotąd opublikowanych opowiadań.

  Znajdziesz mnie i te opowiadania także na Facebooku (Andrzej Olas). Najlepiej dołącz do grupy Festyn Opowiadań.

Opowiadania festynu są też od niedawna na twitterze. Szukaj tam mnie: Andrzej Olas, jeśli chcesz możesz włączyć mnie do osób obserwowanych.

 Komitet Obrony Demokracji w piątek 8 kwietnia 2016 (grupa na facebooku) miał 58220 członków.