Obyś miał ciekawą młodość, odc. 6.
(poprzednie odcinki książki znajdziesz w postach Nr 151-155)
Niekiedy elegancko usadowiony w określonym roku epizod okazuje się być powiązany z wydarzeniami zachodzącymi w przyszłości, często już w wieku dwudziestym pierwszym. Akapit opisujący takie przyszłe wydarzenia poprzedzam symbolem XX1.
Wszystkie postacie jak i opisywane wydarzenia są produktem wyobraźni autora. Jakiekolwiek podobieństwo do rzeczywistych osób jest wyłącznie przypadkowe, wydarzenia opisane w książce nie są opisem rzeczywistych wydarzeń.
- Atropos.
Zdziwiony Tomek spojrzał na mnie i zapytał: - Co mówisz?
- Nic takiego. To imię greckiej bogini; zwykle przedstawiana jest z
nożycami, którymi przecina nić żywota[1].
Kolega przyglądał mi się zdziwiony:
- No dobrze, a teraz trzeba opisać metodę Englera.
Tomka, kolegę od metody Englera (jest to metoda wyznaczania lepkości polimeru) ostatni raz widziałem na wydziale dwa miesiące później, w lutym następnego
roku. Wychodził z dziekanatu ze swoim świadectwem maturalnym w ręku. Powiedziałem:
- Cześć Tomku.
- Cześć - odpowiedział - może chcesz odkupić ode mnie moją czapkę pilotkę? Zupełnie niezniszczona, czysta skóra.
Ananke, ta która rządzi przeznaczeniem zdecydowała, że kariera inżyniera lotnictwa nie jest mu sądzoną. Spotkałem go po latach (jakaż to radość spotkać kogoś z kim można wspomnieć lata młodości). Został weterynarzem od małych zwierząt. Co było dobre, bo to właśnie w jego lecznicy wiele lat później kurował się akupunkturą mój bieluśki American Eskimo, pies z najbardziej sympatyczną mordą jaką w życiu widziałem.
- Cześć Tomku.
- Cześć - odpowiedział - może chcesz odkupić ode mnie moją czapkę pilotkę? Zupełnie niezniszczona, czysta skóra.
Ananke, ta która rządzi przeznaczeniem zdecydowała, że kariera inżyniera lotnictwa nie jest mu sądzoną. Spotkałem go po latach (jakaż to radość spotkać kogoś z kim można wspomnieć lata młodości). Został weterynarzem od małych zwierząt. Co było dobre, bo to właśnie w jego lecznicy wiele lat później kurował się akupunkturą mój bieluśki American Eskimo, pies z najbardziej sympatyczną mordą jaką w życiu widziałem.
Minął pierwszy rok studiów, pomyślnie zaliczyłem trzeci semestr, ale mimo, że tak jak Adam, kolega z grupy, już pilot szybowcowy ze srebrną odznaką, chodziłem w czapce pilotce, wciąż nie byłem z siebie zadowolony. Poprawić sobie nastrój mogłem na dwa sposoby - albo zakochując się albo dostając się na kurs pilotażu. Trudności piętrzyły się i tu i tam. Miłość nie była dla mnie, miłość była dla ludzi śmiałych, takich którzy nie rumienią się rozmawiając z piękną dziewczyną. Natomiast o moich kłopotach z kursem pilotażu wspomnę mojemu sympatycznemu czytelnikowi w następnych odcinkach. To że po rozmowie z Adamem, podczas której pochwalił wysoką jakość mojej pilotki, zaprzyjaźniłem się z nim, mojego nastroju nie poprawiło.
Jest na terenie Politechniki, wybudowany w początkach dwudziestego wieku, gmach tamtego czasu zwany starą kreślarnią. Tam, w jego obszernych piwnicach, w każdą środę tygodnia przebieraliśmy się wczesnym rankiem w śmierdzące kombinezony, zakładaliśmy miękką czapkę rogatywkę i rozpoczynaliśmy zajęcia Studium Wojskowego. To że sporo czasu poświęcaliśmy na naukę salutowania było dla każdego oczywiste, przecież to wojsko, ale dziwiło mnie, że w godzinach poświęconych lotnictwu zamiast uczyć nas, przyszłych inżynierów lotniczych, obsługi odrzutowego Miga 15 wciskano nam wiadomości o przestarzałym myśliwcu śmigłowym Jak 9P i jego dwunastocylindrowym silniku WK 105pf. Dowódca naszej kompanii, kapitan Wróbel, małomówny i jakby niezadowolony z życia oficer na pytania odpowiadał, że o tym, dlaczego tak jest dowiemy się we właściwym czasie i pouczał funkcyjnego, którym był oczywiście kolega Janusz, że nie życzy sobie głupich pytań:
- Tu nie jest dywizjon 303, tu jest Studium Wojskowe - zwykł mówić.
Do demonstracji lotu bomby lotniczej kapitan Wróbel używał ustawionego na środku stołu wykładowego korpusu zdemontowanego gaźnika silnika WK 105pf.
- To jest bomba klasyczna - ustawiony pół metra od stołu kapitan łagodnie zniżał wyprostowaną, lekko nachyloną do poziomu dłoń, a kiedy trącony dłonią gaźnik przewracał się kapitan mówił:
- Bum!
Kapitan ustawiał gaźnik z powrotem:
- A teraz będzie bomba z lotu nurkowego.
Wysoko podniesiona dłoń kapitana opadła niemal pionowo w dół. Tym razem kapitan wspiął się na palce, lekko podskoczył a głośny okrzyk kapitana słyszany był w całym gmachu starej kreślarni:
BUM!!!
Kiedy szło o tę metodę bombardowania to mogłem powołać się na przypadek z życia – na jak to mówią Amerykanie – „case study”. Po owym głośnym BUM!!! wtrąciłem uwagę o bombie, która zniszczyła nasze mieszkanie na Dobrej. Kapitan ożywił się, zaświeciły mu się oczy:
- Kiedy to było? – Zapytał.
- Podczas bombardowania Warszawy, we wrześniu
trzydziestego dziewiątego roku. Podobno chcieli trafić w most kolejowy.
- I co, poszła tylko klatka schodowa? Dom się
ostał?
- Tak. Klatka, od góry do dołu. I jeszcze
kuchnia. Dom stoi.
- Tak, to musiał być Stukas. Bomba nieduża,
pięćdziesiąt kilo – Niemcy oznaczali ją SC50. Większa – dwieście pięćdziesiątka
zdmuchnęłaby cały dom.
- No proszę – ubrany w brudny kombinezon zamyślam się - ileż to materiału do interesujących opowieści dostarcza mi Studium Wojskowe Politechniki. Przecież w opuszczonym przez dwadzieścia lat mieszkaniu mogą znajdować się odłamki bomby SC50, może jeden z nich tkwi w tej ścianie za szafą. A być też może, że ten właśnie Stukas o którym mówi kapitan Wróbel, zaraz po zrzuceniu bomby został zestrzelony przez naszą obronę przeciwlotniczą, spadł do Wisły, wyłowiony z wody pilot zdradził położenie lotniska z którego wystartował i atak naszych myśliwców zniszczył cały dywizjon Stukasów. No proszę, bylebym tylko znał jakieś dziewczyny – ileż bym im mógł naopowiadać. I może bym się w którejś zakochał z wzajemnością.
Na ćwiczenia w polu nasza kompania maszeruje czwórkami, z przodu najwyżsi, w tyle najniżsi, ja z moją czwórka maszeruję gdzieś pośrodku. Od lewej ciągnie nogami mój przyjaciel Adam, potem geniusz naszego roku - Władek Czarnul, obok ja i wreszcie z prawej kolega Janusz. Władek Czarnul jest dobrym, powszechnie szanowanym kolegą i wie wszystko. Dzisiaj w naszej czwórce rozmowa toczy się na temat rzuconej podczas wczorajszego wykładu pięknej pani docent od matematyki uwagi o liczbach kardynalnych. Władek wyjaśnia nam różnicę między zwykłymi i dużymi liczbami kardynalnymi, Adam słucha, ja dowcipkuję (co Władek znosi ze spokojem filozofa, bo relacje z istotami żywymi nie są dla niego ważne, stara się przebywać w świecie symboli matematycznych) a kolega Janusz zastanawia się czy z tymi liczbami to może chodzić o liczebność kolegium kardynalskiego w Watykanie. Zanim Władek skończy swój wywód dochodzimy już do transzei wykopanej do użytku studium wojskowego daleko, daleko na peryferiach pola mokotowskiego.
- No proszę – ubrany w brudny kombinezon zamyślam się - ileż to materiału do interesujących opowieści dostarcza mi Studium Wojskowe Politechniki. Przecież w opuszczonym przez dwadzieścia lat mieszkaniu mogą znajdować się odłamki bomby SC50, może jeden z nich tkwi w tej ścianie za szafą. A być też może, że ten właśnie Stukas o którym mówi kapitan Wróbel, zaraz po zrzuceniu bomby został zestrzelony przez naszą obronę przeciwlotniczą, spadł do Wisły, wyłowiony z wody pilot zdradził położenie lotniska z którego wystartował i atak naszych myśliwców zniszczył cały dywizjon Stukasów. No proszę, bylebym tylko znał jakieś dziewczyny – ileż bym im mógł naopowiadać. I może bym się w którejś zakochał z wzajemnością.
Na ćwiczenia w polu nasza kompania maszeruje czwórkami, z przodu najwyżsi, w tyle najniżsi, ja z moją czwórka maszeruję gdzieś pośrodku. Od lewej ciągnie nogami mój przyjaciel Adam, potem geniusz naszego roku - Władek Czarnul, obok ja i wreszcie z prawej kolega Janusz. Władek Czarnul jest dobrym, powszechnie szanowanym kolegą i wie wszystko. Dzisiaj w naszej czwórce rozmowa toczy się na temat rzuconej podczas wczorajszego wykładu pięknej pani docent od matematyki uwagi o liczbach kardynalnych. Władek wyjaśnia nam różnicę między zwykłymi i dużymi liczbami kardynalnymi, Adam słucha, ja dowcipkuję (co Władek znosi ze spokojem filozofa, bo relacje z istotami żywymi nie są dla niego ważne, stara się przebywać w świecie symboli matematycznych) a kolega Janusz zastanawia się czy z tymi liczbami to może chodzić o liczebność kolegium kardynalskiego w Watykanie. Zanim Władek skończy swój wywód dochodzimy już do transzei wykopanej do użytku studium wojskowego daleko, daleko na peryferiach pola mokotowskiego.
XX1. - Czyżbym naprawdę wyglądał jak tajny agent? - zastanawiałem się jadąc w strugach deszczu na południe. Był rok tysiąc dziewięćset osiemdziesiąty trzeci, drugi rok stanu wojennego w Polsce Wracałem do Oregonu z deszczowego Seattle w stanie Waszyngton. Spotkałem się tam z Władkiem Czarnulem - było to pierwsze nasze spotkanie po kilkudziesięciu latach i bardzo, ale to bardzo nieudane.
O tym, że Władek jest profesorem uniwersytetu stanowego w stanie Waszyngton dowiedziałem się miesiąc wcześniej przy okazji telewizyjnej relacji z demonstracji tamtejszej Polonii w obronie gnębionych w Polsce działaczy Solidarności. Kiedy zadzwoniłem do niego objaśniając, że dzwonię z Oregonu, a więc jesteśmy sąsiadami był jakiś taki niechętny. Z trudem namówiłem go na spotkanie tłumacząc, że za tydzień mam coś do załatwienia w Seattle. Nie chciał umówić się na uniwersytecie, stanęło na tym, że spotkamy się na lunch w restauracji niedaleko portu, powiedział, że łatwo ją znaleźć:
- Niech pan kieruje się na stojące obok indiańskie totemy - powiedział.
Powiedziałem, że dobrze, i że przecież zawsze mówiliśmy sobie na ty. Jego chrząknięcie uznałem za potwierdzenie.
Jedliśmy alaskańskiego łososia, rozmowa toczyła się niemrawo, przypominałem Władkowi tego czy innego kolegę, nasze marsze na pole mokotowskie. Władek odpowiadał pólgębkiem. Nie pamiętał ani mnie, ani Adama ani kolegi Janusza. Już wychodząc z restauracji wspomniałem o widzianej w telewizji solidarnościowej demonstracji. Władek spojrzał na mnie dziwnie i powiedział, że nic o takiej demonstracji nie wie. I wtedy zrozumiałem - Władek bierze mnie za agenta reżimu i nie mam żadnego sposobu żeby udowodnić mu że się myli.
Nieporozumienie udało mi się wyjaśnić dopiero po trzech latach - znaleźli się w okolicy wybrzeża Pacyfiku nasi wspólni znajomi. I wtedy zapytałem Władka co najlepiej pamięta z naszej politechnicznej znajomości:
- Ależ oczywiście dyskusję o liczbach kardynalnych - wtedy, kiedy czwórkami maszerowaliśmy na pole mokotowskie.
O tym, że Władek jest profesorem uniwersytetu stanowego w stanie Waszyngton dowiedziałem się miesiąc wcześniej przy okazji telewizyjnej relacji z demonstracji tamtejszej Polonii w obronie gnębionych w Polsce działaczy Solidarności. Kiedy zadzwoniłem do niego objaśniając, że dzwonię z Oregonu, a więc jesteśmy sąsiadami był jakiś taki niechętny. Z trudem namówiłem go na spotkanie tłumacząc, że za tydzień mam coś do załatwienia w Seattle. Nie chciał umówić się na uniwersytecie, stanęło na tym, że spotkamy się na lunch w restauracji niedaleko portu, powiedział, że łatwo ją znaleźć:- Niech pan kieruje się na stojące obok indiańskie totemy - powiedział.
Powiedziałem, że dobrze, i że przecież zawsze mówiliśmy sobie na ty. Jego chrząknięcie uznałem za potwierdzenie.
Jedliśmy alaskańskiego łososia, rozmowa toczyła się niemrawo, przypominałem Władkowi tego czy innego kolegę, nasze marsze na pole mokotowskie. Władek odpowiadał pólgębkiem. Nie pamiętał ani mnie, ani Adama ani kolegi Janusza. Już wychodząc z restauracji wspomniałem o widzianej w telewizji solidarnościowej demonstracji. Władek spojrzał na mnie dziwnie i powiedział, że nic o takiej demonstracji nie wie. I wtedy zrozumiałem - Władek bierze mnie za agenta reżimu i nie mam żadnego sposobu żeby udowodnić mu że się myli.
Nieporozumienie udało mi się wyjaśnić dopiero po trzech latach - znaleźli się w okolicy wybrzeża Pacyfiku nasi wspólni znajomi. I wtedy zapytałem Władka co najlepiej pamięta z naszej politechnicznej znajomości:
- Ależ oczywiście dyskusję o liczbach kardynalnych - wtedy, kiedy czwórkami maszerowaliśmy na pole mokotowskie.
[1] Śmierć Stalina przeżyłem jeszcze w szkole. Były czarne flagi,
wieczorne pochody z pochodniami, no i Katowice stały się Stalinogrodem.
KONIEC
Kup w księgarni internetowej - link tutaj, szukaj według tytułu lub nazwiska.
Chcesz kupić w wydawnictwie - link tutaj.
A tak wygląda okładka książki - prawda że ładna? Oto co znajdziesz w książce:
Są różne prawdy: jest prawda prozy, inna jest prawda reportażu, i inna dokumentu. A co się stanie, jeżeli spróbować skojarzenia dwóch prawd, jeżeli uzupełnić umiejscowioną w naszej polskiej rzeczywistości prozę komentarzem?
Możesz też dodać komentarz.
Możesz też na Facebooku kliknąć na "Lubię to".
Książka "Obyś miał ciekawą młodość", obecnie w przygotowaniu (potrwa to pewnie z rok), nie jest autobiografią autora, jej postacie i opisywane wydarzenia są produktem wyobraźni autora. Jakiekolwiek podobieństwo do rzeczywistych osób jest wyłącznie przypadkowe, wydarzenia opisane w książce nie są opisem rzeczywistych wydarzeń.
Aby przeczytać inne opowiadania możesz użyć dwóch przycisków nawigacyjnych "Starszy post", "Nowszy post" znadujących się na samym dole postu.
Za tydzień ciąg dalszy książki czyli kolejne opowiadanie (losy bohatera książki przedstawione są bowiem w formie autonomicznych opowiadań).
Z profesorem Targowskim napisaliśmy książkę. Już wyszła z druku wydana w Oficynie Wydawniczej Kucharski.
Kup w księgarni internetowej - link tutaj, szukaj według tytułu lub nazwiska.
Chcesz kupić w wydawnictwie - link tutaj.
A tak wygląda okładka książki - prawda że ładna? Oto co znajdziesz w książce:
Są różne prawdy: jest prawda prozy, inna jest prawda reportażu, i inna dokumentu. A co się stanie, jeżeli spróbować skojarzenia dwóch prawd, jeżeli uzupełnić umiejscowioną w naszej polskiej rzeczywistości prozę komentarzem?
I to właśnie czytelnikowi proponujemy; jesteśmy przekonani, że doręczając mu w jednej książce w taki sposób skomponowaną całość dajemy czytelnikowi coś więcej niż jej dwie, potraktowane osobno, części składowe; dajemy mu coś w rodzaju prawdy rozszerzonej.
Spośród terminów jakich używa się, aby zdefiniować nasze ostatnie dziesięciolecia są takie jak globalizacja czy też czas przyspieszenia, czas zmiany. Te określenia brzmią dla nas Polaków szczególnie prawdziwie – na przestrzeni kilkudziesięciu lat przeszliśmy przez wojnę, rządy reżimu komunistycznego, erę Solidarności, czas Unii Europejskiej i włączenia się w gospodarkę globalną, wreszcie okres kwestionowania zasad demokratycznych.
* * *
A teraz o opowiadaniu które przeczytałeś. Jeśli tekst opowiadania podoba Ci się - zadbaj jak należy o miłość własną autora. Na samym dole tego postu znajdź słowo Reakcje i jeśli zechcesz kliknij na jedno z trzech okienek - czy to na "zabawne", czy też na "interesujące" albo "fajne".
Możesz też dodać komentarz.
Możesz też na Facebooku kliknąć na "Lubię to".
Książka "Obyś miał ciekawą młodość", obecnie w przygotowaniu (potrwa to pewnie z rok), nie jest autobiografią autora, jej postacie i opisywane wydarzenia są produktem wyobraźni autora. Jakiekolwiek podobieństwo do rzeczywistych osób jest wyłącznie przypadkowe, wydarzenia opisane w książce nie są opisem rzeczywistych wydarzeń.
Aby przeczytać inne opowiadania możesz użyć dwóch przycisków nawigacyjnych "Starszy post", "Nowszy post" znadujących się na samym dole postu.
Za tydzień ciąg dalszy książki czyli kolejne opowiadanie (losy bohatera książki przedstawione są bowiem w formie autonomicznych opowiadań).
Jest też strona Festynu Opowiadań: @Festyn.Opowiadan i możesz ją polubić.
Numerem 101 Festynu Opowiadań rozpocząłem jego drugie wydanie - pierwsze wydanie Festynu uzyskało w ciągu niecałych dwóch lat ponad 26 tysięcy otwarć (teraz jest już ponad czterdzieści tysięcy). Numery 99 i 100 nie ukażą się.
Opowiadania Festynu możesz otrzymywać mejlowo przez subskrypcję kolejnych numerów Festynu Opowiadań. Poprostu w okienku w prawym górnym rogu postu wpisz swój e-mail i kliknij "subscribe". Jest to chyba najwygodniejszy, nie zajmujący czasu sposób.
Możesz też zrobić to samo na facebooku. Aby otrzymywać powiadomienia o każdym opowiadaniu wejdź na profil Andrzeja Olasa (uwaga - tego z Vero Beach a nie ze Szwecji) ustaw kursor nad opcją znajomi i wybierz opcję bliscy znajomi.
Jeśli chcesz przeczytać inne opowiadaniu Festynu - wróć do góry, do początku opowiadania i
spójrz na prawą stronę ekranu - tam dostrzeżesz Archiwum Bloga. Klikając na wyszczególnione miesiące uzyskasz dostęp do wszystkich dotąd opublikowanych opowiadań.
Znajdziesz mnie i te opowiadania także na Facebooku (Andrzej Olas). Najlepiej dołącz do grupy Festyn Opowiadań. Jest też strona Festynu Opowiadań: @Festyn.Opowiadan. Opowiadania festynu są też od niedawna na twitterze. Szukaj tam mnie: Andrzej Olas, jeśli chcesz możesz włączyć mnie do osób obserwowanych.
Książka "Dom nad jeziorem Ontario" jest zbiorem kilkunastu opowiadań. Jest trudno dostępna - nakład zostal wyczerpany, ale spróbuj ją wyguglować i kupić przez internet.
Książka "Jakże pięknie oni nami rządzili" jest dostępna na przykład w EMPIKU, a najłatwiej jest ją wyguglować i kupić na internecie.
W USA książki prowadzi księgarnia Nowego Dziennika +1 201 355 7496 albo http://www.dziennik.com/store.
Stowarzyszenie Dzieci Powstania Warszawskiego 1944 ma już swoją stronę internetową na Facebooku. Otwórz Facebook i wpisz: @dziecipowstaniawarszawskiego .
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz