© copyright Andrzej Olas (andrzej.f.olas@gmail.com)
Pani Wróblewska, moja polonistka w szkole ogólnokształcącej imienia Wandy Wasilewskiej, była nauczycielką srogą i systematyczną. Dwie były, znane każdemu jej uczniowi, właściwości systemu nauczania pani Wróblewskiej. Pierwszą była wywodząca się z nieznanych dla nas przyczyn niechęć do patronki szkoły pani Wandy – wiedzieliśmy, że: „lektur Wasilewskiej czytać nie trzeba”. Druga objawiała się na pierwszej powakacyjnej lekcji polskiego: „Na następną lekcję zadaję wam wypracowanie wakacyjne” – mówiła pani Wróblewska. Wiedzieliśmy, że to wypracowanie było jej sprawdzonym przez lata pociągnięciem w procesie kiełznania rozbuchanych wakacjami temperamentów młodych ludzi. Miało się do wyboru dwa tematy: albo „Najważniejszy dzień moich wakacji”, albo „Najpiękniejszy dzień moich wakacji”.
Wasilewskiej nie czytałem i tu problemu nie było. Gorzej było z wypracowaniem wakacyjnym. Nigdy nie miałem ochoty zwierzać się pani Wróblewskiej, a wymyślanie mikrosensacji czy mikrozachwytów szło mi ciężko; dlatego, którykolwiek temat bym wybrał, rezultat był zawsze ten sam: Pisany czerwonym atramentem na ostatniej stronie wypracowania komentarz pani Wróblewskiej proponował powtórzenie poprzedniej klasy bądź przeniesienie się do szkoły zawodowej, najlepiej takiej, która nie wymaga wiele wiedzy. Powyżej czerwieniła się zaopatrzona dwoma minusami cyfra 3.
Traf chciał, że przeczytałem o konkursie literackim na opowiadanie pod tytułem „Najważniejszy dzień życia”; temat natychmiast skojarzył mi się z panią Wróblewską i tą trójką na szynach. A może temat konkursu wymyślił jakiś były uczeń pani Wróblewskiej?
Wynalazca internetu powiedział kiedyś, że najważniejszym dniem jego życia był dzień, w którym internet osiągnął miliard użytkowników. Kolumbowi też było łatwo – miał dzień, w którym odkrył Amerykę, i już. Chociaż właściwie to Kolumbowi udało się nie za bardzo – do końca życia myślał, że dopłynął do Indii. A co ze mną? Uświadomiłem sobie, że nie potrafię wybrać najważniejszego dnia w moim życiu i postanowiłem o konkursie więcej nie myśleć.
A jednak ten koncept najważniejszego dnia jakoś się mnie uczepił. Przecież – myślałem – jeśli takiego dnia nie mam, to mogę go skonstruować, mogę wyobrazić sobie taki dzień mojego życia, który chciałbym nazwać „najważniejszym dniem”. Zastanawiając się nad definicją takiego dnia, znów przypomniałem sobie panią Wróblewską. Odpytując mnie z któregoś z romantyków, powiedziała kiedyś: „Tak jak on zajrzyj w siebie”, co uznałem za kolejną, płynącą z jej ust, polonistyczną bzdurę. Ale teraz jakoś to jej powiedzenie nabrało sensu. Uznałem, że najważniejszy dzień powinien być dniem, w którym mogła zdecydować się moja osobowość. I raptem wybór takiego dnia stał się dla mnie ważny. Stąd prosta droga powiodła mnie do uznania, że takim dniem byłby dzień, w którym mój ojciec wróciłby z drugiej wojny światowej do domu.
Pytanie – kiedy by wrócił, w którym roku? Jak zastałby rodzinę, to znaczy Mamę, mojego brata Maćka i mnie? Pozwalam sobie na niewielką dowolność i decyduję, że kiedy ojciec wraca, mam pięć lat, ojciec ma czterdzieści, a mój brat Maciek – jedenaście. I wybieram rok 1940, rok po kampanii wrześniowej.
A więc:
Jest 12 kwietnia 1940, Warszawa, ulica Filtrowa, godzina siódma rano, bawię się w kuchni pokrywkami od garnków. Z kuchni do przedpokoju jest blisko, więc pukanie do drzwi jest łatwo słyszalne. Idę otworzyć. Na progu stoi chłop, w brudnej maciejówce na głowie, w podartych wojskowych spodniach i kapocie, spod której wystaje brudna koszula. Jest nieogolony, w ręku trzyma wiklinowy kosz. U pasa wisi mu menażka wojskowa.
– Synu – mówi.
– Mamo, tu ktoś jest – wołam. Mama wybiega z kuchni:
– Fel, wróciłeś. – Bierze ojca w ramiona i zaczyna płakać.
Odstępuję na krok i się zastanawiam. Ten mężczyzna jest od ojca mniejszy i jakiś taki wyszarzały. I śmierdzi.
Po chwili moją uwagę przyciąga kosz. Z kosza patrzy na mnie czyjeś oko. To oko siedzącej w koszu przestraszonej kury.
W tym momencie nadbiega mój brat Maciek, rzuca się na... no powiedzmy – na ojca. Chwilę się waham i w końcu niechętnie, ale skoro Maciek uważa, że to ojciec, dołączam do nich. To znaczy obejmuję Maćka i Mamę w pasie. Bo ojciec wciąż wydaje mi się jakiś obcy i wcale nie chcę go uściskać czy też się przytulić. A moją uwagę zakrząta kura, jej oko i rozdziawiony dziób. Chcę o nią zapytać, ale się wstydzę.
– Zaraz, Felu – zastanawia się Mama – zaraz coś ci przygotuję.
Trącam Maćka i pokazuję mu kurę. Maciek pyta ojca:
– A kura?
– Chłop z pustym koszykiem do miasta nie idzie – odpowiada. Domyślam się, że ojciec przebrał się po to, żeby go nie złapali Niemcy. Tak czy inaczej – jest dla mnie obcy.
Mama krząta się koło kuchni, próbując podać ojcu coś specjalnego. Myślę, że może zaproponować bardzo niewiele. Mamy chleb i fałszowaną marmoladę z buraków. Mamy pół kilo soczewicy, resztkę worka kartofli i w słoiku trochę mąki. Z warzyw chyba nic.
Kiedy tata je, Mama organizuje.
– Kurę trzeba zarżnąć.
– Daj dozorcy tak jak zawsze.
– O nie, to nie te czasy, Felu, dozorca teraz ma się lepiej niż my.
Myślę, że zaraz Mama opowie ojcu, jak jest niedobrze. Poprzedniego wieczoru siedzieliśmy z matką i Maćkiem w kuchni – tam było najcieplej. Na ogrzewanie całego mieszkania nie mieliśmy węgla, to znaczy w ogóle go nie mieliśmy. Kuchnię oświetlał płomień gazowej kuchenki – z rozkazu Niemców elektryczność jest pod wieczór wyłączana. Rozmowa Mamy z sąsiadką, panią Janką – mamą naszego kolegi Jacka – była o pieniądzach. Mama powiedziała, że pięciotomowa encyklopedia Trzaski, Everta i Michalskiego poszła w zeszłym miesiącu za mały worek kartofli. Lodówki nikt nie kupi, bez prądu jest bezużyteczna. Więc teraz kolej przyszła na suplement wydawnictwa – wydaną tuż przed wojną jednotomową encyklopedię XX wieku.
– Zanim ją sprzedam, chciałabym, żeby pani posłuchała – mówiła Mama i czytała z encyklopedii:
– Sukcesy nowych, dynamicznych systemów autorytarnych we Włoszech, Niemczech i Sowietach stawiają pod znakiem zapytania pojęcie demokracji. Czy też te nowe ustroje nie zapewniają społeczeństwu lepszej niż w systemie demokratycznym opieki i bezpieczeństwa?
Odłożyła ksiażkę i powiedziała:
– Pomyśleć o opiece i bezpieczeństwie, kiedy na ulicy obowiązuje godzina policyjna, a żandarmi strzelają do ludzi jak do kaczek. Chciałabym, żeby moi chłopcy spędzili jakiś czas na refleksji nad tym jednym zdaniem.
Nie bardzo wiedziałem, co to jest refleksja, i nie dowiedziałem się, bo pani Janka powiedziała, że ona sama próbuje sprzedać pianino, ale trudno o kupca. Mama ze zrozumieniem kiwnęła głową.
Głos ojca przywraca mnie do teraźniejszości:
– No to ja tę kurę zaraz zarżnę – mówi ojciec.
Mama woła z łazienki:
–Trzeba ci przygotować kąpiel. Włączam wodę.
– To ten piecyk gazowy wciąż działa?
– Działa, ale musimy oszczędzać na gazie.
Kąpiel jest już gotowa. Mama mówi, że po kąpieli tata musi się wyspać i żebyśmy poszli bawić się na podwórko i nie wracali, aż zawoła.
– To nie będę mógł bawić się w wannie? – pytam.
– Nie, tata musi mieć spokój, żeby się wyspać – odpowiada Mama. Chcę powiedzieć, że zawsze mogłem się bawić w ciepłej wodzie, ale widzę, że dzisiaj Mama nie ustąpi.
Idziemy z Maćkiem do Jacka i Maciek mówi Jackowi, że tata wrócił, że się kąpie i że teraz musi się wyspać. Pani Janka słucha, co Maciek mówi. Po chwili mówi:
– Tak, wasz tata musi się wyspać.
Maciek bawi się z Jackiem, a ja rozmyślam o ojcu. Nie tak go pamiętam i nie chcę, żeby był taki jak teraz. Właściwie to ja takiego ojca nie chcę.
W południe wracamy do domu. Tata już się wyspał, Mama chyba też się przespała, bo jest w szlafroku. Siadamy wszyscy w kuchni i tata mówi:
– No to teraz mówcie, chłopaki.
Maciek zaczyna opowiadać o ołowianych żołnierzach. Nie słucham, głowię się, co mógłbym powiedzieć temu obcemu człowiekowi. Maciek biegnie pokazać ojcu swoich żołnierzy. A ojciec mi się przygląda. Mama też. Potem patrzą na siebie, nic nie mówią. Czerwienię się, nic mi nie przychodzi do głowy. W końcu ojciec mówi:
– Opowiem wam, co się ze mną działo. Kiedy 17 września do wschodniej Polski weszli Rosjanie, ja byłem w Grajewie, niedaleko Augustowa, komendantem batalionu marszowego. Zanim dopiero w tydzień później Rosjanie dotarli do Puszczy Augustowskiej, Augustów był wolnym miastem z wciąż dużą koncentracją wojsk polskich, bo Niemcy w tamte strony w ogóle nie doszli.
Maciek wraca, trzyma w dłoniach kilku żołnierzy. Mówi:
– Ci stoją na baczność, ci strzelają na stojąco, a ci na klęcząco. Mam jeszcze dwóch oficerów, ale jednemu odłamała się podstawka.
Sięgam po jednego z tych klęczących – tych najbardziej lubię, bo na pewno łatwiej celować, jak się klęczy. Maciek chce mi go zabrać, bo nigdy nie pozwala mi się nimi bawić. Mama chwyta go za rękę:
– Zostaw go, Maciusiu. Niech się pobawi. A ty słuchaj, co mówi tata.
– Trzeba było decydować – ciągnie tata – może przedostać się na Litwę: była neutralna, może iść na pomoc jeszcze walczącej Warszawie, a może podjąć partyzantkę z bazą w Czerwonym Bagnie, w samym środku Puszczy Biebrzańskiej.
– Jak to partyzantkę? Przecież ty jesteś oficerem lotnictwa? – pyta Mama.
– Nie chodzi o bezpośrednią walkę z Armią Czerwoną. Nasz dowódca podpułkownik Dąmbrowski, „Łupaszka”, spodziewał się, że dojdzie do ofensywy przeciwko III Rzeszy ze strony Francji i Wielkiej Brytanii. A po klęsce Hitlera polskie ziemie wyzwolimy przez narodowe powstanie[1].
Mama wygląda na zmartwioną.
– A teraz w końcu Niemcy się przeliczyli – ciągnie ojciec. – Trzy dni temu napadli na Danię i Norwegię. Ogłaszają sukcesy. Ale zaraz ruszą Francuzi i Anglicy. Uderzą na Niemców od zachodu i rozbiją ich. Bo tam Niemcy są osłabieni.
Ojciec patrzy na Mamę. Zmienia temat, zwraca się do mnie:
– A jakie masz zabawki?
Milczę. Nie wiem, co powiedzieć. Po co on mnie pyta, po co on w ogóle tu jest. Przychodzi mi do głowy konik na biegunach, ale przecież jak mu się nadłamał lewy biegun, to poszedł na opał. Wkładam palec do ust, zaczynam żuć paznokieć. Palec boli, bo paznokieć jest już obgryziony do końca. No, czym się najbardziej lubię bawić, to ojca maszynką do nabijania papierosów, bo tam jest taka korbka, którą można kręcić. Ale to przecież nie jest zabawka. Ciszę przerywa Maciek, trąca mnie łokciem i mówi:
– Palec. Zostaw palec.
Opuszczam rękę, kładę ją na stole. Ojciec patrzy na moją dłoń. Wszystkie paznokcie są obgryzione, a kciuk ma strupek przy paznokciu.
Mama przyciąga mnie do siebie, głaszcze mnie po głowie i mówi:
– Chłopcom potrzebne są zabawki. Po obiedzie pojedziemy do Braci Jabłkowskich. Jeszcze ich Niemcy nie zamknęli.
Ojciec otwiera usta, chce coś powiedzieć. Mama mówi:
– Choćby to był ostatni grosz. – I wskazuje oczyma na mnie. Ojciec po chwili kiwa potakująco głową. Maciek podskakuje z radości i woła:
– Bracia Jabłkowscy. Będą zabawki, będą zabawki.
Nie wiem, co to są bracia Jabłkowscy, i nie wierzę, że dostanę jakąś zabawkę. Myślę, że Maciek niepotrzebnie się wygłupia, ale nie chce mi się odezwać. Odchodzę od stołu, idę do kuchni i kopię piętą w ścianę. Pięta boli. Otwieram drzwi do spiżarki, opieram łokcie na półce i patrzę w ciemność. Do kuchni wchodzi Mama.
– Synku, nie stój w ciemności. Zaraz będzie obiad, a na obiad będzie kura – mówi.
Jest obiad i nie pamiętam, kiedy jadłem coś tak smacznego. Kura jest wspaniała, kartofle są podlane tłustym sosem. Dostaję dokładkę kury, Maciek też chce, mówi, że jest większy i musi więcej jeść, ale ojciec odpowiada, że tym razem ja dostanę więcej. I uśmiechając się, dokłada mi jeszcze trochę kartofli ze swojego talerza. Za to od Maćka dostaję szturchańca. Nic mnie to nie przejmuje, ja też bym go szturchał, gdyby dostał dokładkę. Pięta przestała boleć. I Mama podaje jeszcze gorącą prawdziwą herbatę. Z cukrem, a nie z sacharyną. Uśmiecha się do ojca i mówi:
– A herbatników nie mamy.
Ojciec z uśmiechem kiwa głową i mówi:
– A kiedyś, kiedyś, nie umieliśmy się bez nich obejść.
Do braci Jabłkowskich jedziemy tramwajem. Chcę wsiadać do pierwszego tramwaju, który nadjechał, ale Mama mówi, że to jest numer zero i że ten tramwaj jest „Nur für Deutsche”. Jedziemy następnym, już umiem rozpoznawać numery i wiem, że ten ma numer dziewięć. Ojciec podsadza mnie do wejścia, bo pierwszy stopień jest bardzo wysoko. A w tramwaju jest tłok. Na tylnym pomoście stoi pan z harmonią i śpiewa różne piosenki. Ludzie dają mu za to pieniądze. Piosenki mi się podobają – jest taka jedna o sercu w plecaku.
Teraz rozumiem, dlaczego Maciek cieszył się, kiedy usłyszał o braciach Jabłkowskich. Bo Bracia Jabłkowscy to jest sklep, który zajmuje cały dom. Pierwszy raz widzę sklep z tyloma zabawkami. Jestem olśniony. Zabawki są wszędzie, na parterze, na pierwszym piętrze i na drugim. A schody są po bokach, tak że ze schodów można widzieć wszystko, co jest na niższym poziomie. Chcę zobaczyć to wszystko od razu, chcę biegać po całym sklepie.
Ale nie mogę, bo przeszkadza mi Maciek. Nie opuszcza żadnej witryny, żadnej półki – zatrzymuje się przy każdym kontuarze.
Już na parterze wybieram sobie zabawkę – konia na biegunach – zamiast tego, co poszedł na podpałkę. Ale kiedy na drugim piętrze widzę wóz strażacki, wiem, że to jest to. Jest piękny. Ma ruchomą drabinę, pomalowany jest na czerwono. A po bokach siedzą strażacy i ciągnie za sobą przyczepkę z pompą do pompowania wody. Koń nawet się do strażackiego wozu nie umywa.
Kiedy z Maćkiem oglądamy zabawki, Mama rozmawia z ojcem. Nie zwracam na to uwagi. Maciek trąca mnie w bok:
– Mówią o tobie.
Nadstawiłem uszu:
– Wiesz, że Janka jest psychologiem. Mówi, że to porażenie uczuciowe, utrata więzi. Że brakuje mu poczucia bezpieczeństwa.
Koncentruję się na wozie strażackim. Wóz jest ważniejszy od tego, co mówią. I o dziwo, za chwilę ojciec kupuje mi wóz, bez żadnych wielkich próśb i nalegań.
Wieczorem, kiedy bawię się moim wozem, Mama opowiada ojcu o jej wczorajszej wizycie w sądzie. Mówi, że teraz w Generalnej Guberni sądy orzekają nie w imieniu Rzeczypospolitej, a w imię słuszności ustaw i sumienia. Sędzia nie ma już orła przy sędziowskim łańcuchu.
Ojciec zacina usta:
– Sumienia! Tego sumienia, co im brakuje, kiedy mordują ludzi – mówi.
– Niepotrzebnie łaziłam do tej parodii sądu. Bo już wróciłeś i uprawnienia kuratora naszego majątku, jeśli można to, co mamy, nazwać majątkiem, są już mi niepotrzebne – mówi Mama i uśmiecha się do ojca.
– No, nie wiem – mówi ojciec. – Nie powinienem się pokazywać, poza tymi sprawami, które zlecono mi załatwić. – Kładzie ręce na rękach Mamy i patrzy na nią znacząco. Mama zaciska usta, ale po chwili uśmiecha się do niego.
– Tak więc dużo będę siedział w domu. Razem z dziećmi. Potrzebują tego, a mnie to zrobi na razie dobrze. Chyba więc lepiej będzie, jak dalej będziesz załatwiała te sprawy.
Podnoszę się z podłogi i wpycham się na kolana ojca. Cieszę się, że będzie w domu. Czuję się ciepło, czuję się bezpieczny. Przytulam się do ojca. Mama patrzy na nas i zaczynają jej drgać usta.
Datę dwunastego kwietnia tysiąc dziewięćset czterdziestego roku wybrałem, ponieważ jest to najbardziej prawdopodobna data śmierci mojego ojca. Ojcowskiego ciepła brakowało mi przez całe życie. Chyba i poczucia bezpieczeństwa.
I dalej nie wiem, co to znaczy mieć ojca.
[1] Wykorzystałem wiadomości z książki profesora Tomasza Strzembosza Czerwone bagno oraz z portalu: http://www.focus.pl.
KONIEC
A w trzy tygodnie później profesor Targowski został laureatem konkursu "Wybitny Polak w USA":
Wyboru zwycięzców konkursu "Wybitny Polak w USA" w pięciu kategoriach określających różne profesje i dziedziny życia oraz aktywności zawodowej dokonała 30-osobowa Kapituła tej nagrody, składająca się z polonijnych liderów oraz przedstawicieli różnych organizacji i instytucji.
Po więcej szczegółów kliknij tutaj.
Oto co znajdziesz w książce:
Znajdziesz mnie i te opowiadania także na Facebooku (Andrzej Olas). Najlepiej dołącz do grupy Festyn Opowiadań. Jest też strona Festynu Opowiadań: @Festyn.Opowiadan. Opowiadania festynu są też od niedawna na twitterze. Szukaj tam mnie: Andrzej Olas, jeśli chcesz możesz włączyć mnie do osób obserwowanych.
Książka "Jakże pięknie oni nami rządzili" jest dostępna na przykład w EMPIKU, a najłatwiej jest ją wyguglować i kupić na internecie.
KONIEC
Poszukuję współpracownika - chodzi o napisanie scenariusza bazującego na mojej twórczości. Proszę o kontakt mejlowy.
Z profesorem Targowskim napisaliśmy książkę. Już wyszła z druku wydana w Oficynie Wydawniczej Kucharski.
W sobotę, 6 kwietnia 2019 w Fundacji Kościuszkowskiej w Waszyngtonie ( link tutaj ) odbył się wieczór autorski obu autorów.
A w trzy tygodnie później profesor Targowski został laureatem konkursu "Wybitny Polak w USA":
Wyboru zwycięzców konkursu "Wybitny Polak w USA" w pięciu kategoriach określających różne profesje i dziedziny życia oraz aktywności zawodowej dokonała 30-osobowa Kapituła tej nagrody, składająca się z polonijnych liderów oraz przedstawicieli różnych organizacji i instytucji.
Po więcej szczegółów kliknij tutaj.
Serdecznie gratuluję współautorowi.
Książkę Hybrydowi Polacy możesz kupić w księgarni internetowej - link tutaj, szukaj według tytułu lub nazwiska, albo w księgarni Bolesława Prusa na Krakowskim Przedmieściu na przeciw Uniwersytetu Warszawskiego.
A tak wygląda okładka książki - prawda że ładna?
Oto co znajdziesz w książce:
Są różne prawdy: jest prawda prozy, inna jest prawda reportażu, i inna dokumentu. A co się stanie, jeżeli spróbować skojarzenia dwóch prawd, jeżeli uzupełnić umiejscowioną w naszej polskiej rzeczywistości prozę komentarzem?
I to właśnie czytelnikowi proponujemy; jesteśmy przekonani, że doręczając mu w jednej książce w taki sposób skomponowaną całość dajemy czytelnikowi coś więcej niż jej dwie, potraktowane osobno, części składowe; dajemy mu coś w rodzaju prawdy rozszerzonej.
Spośród terminów jakich używa się, aby zdefiniować nasze ostatnie dziesięciolecia są takie jak globalizacja czy też czas przyspieszenia, czas zmiany. Te określenia brzmią dla nas Polaków szczególnie prawdziwie – na przestrzeni kilkudziesięciu lat przeszliśmy przez wojnę, rządy reżimu komunistycznego, erę Solidarności, czas Unii Europejskiej i włączenia się w gospodarkę globalną, wreszcie okres kwestionowania zasad demokratycznych.
* * *
A teraz o odcinku który przeczytałeś. Jeśli tekst podoba Ci się - zadbaj jak należy o miłość własną autora. Na samym dole tego postu znajdź słowo Reakcje i jeśli zechcesz kliknij na jedno z trzech okienek - czy to na "zabawne", czy też na "interesujące" albo "fajne".
Możesz też dodać komentarz.
Możesz też na Facebooku kliknąć na "Lubię to".
Jak dotąd Festyn Opowiadań osiągnął prawie pięćdziesiąt tysięcy otwarć.
Aby przeczytać inne opowiadania możesz użyć dwóch przycisków nawigacyjnych "Starszy post", "Nowszy post" znadujących się na samym dole postu.
Jest też strona Festynu Opowiadań: @Festyn.Opowiadan i możesz ją polubić.
Ważne - Facebook zmienia swoje algorytmy i nie zawsze wyświetla prawidłowo moje posty. Opowiadania Festynu możesz otrzymywać mejlowo przez subskrypcję kolejnych numerów Festynu Opowiadań. W okienku w prawym górnym rogu postu wpisz swój e-mail i kliknij "subscribe".
Aby otrzymywać powiadomienia Facebooka o każdym opowiadaniu wejdź na profil Andrzeja Olasa (uwaga - tego z Vero Beach a nie ze Szwecji) ustaw kursor nad opcją znajomi i wybierz opcję bliscy znajomi.
Jeśli chcesz przeczytać inne opowiadaniu Festynu - wróć do góry, do początku opowiadania i spójrz na prawą stronę ekranu - tam dostrzeżesz Archiwum Bloga. Klikając na wyszczególnione miesiące uzyskasz dostęp do wszystkich dotąd opublikowanych opowiadań. Możesz też sobie opowiadanie wydrukować - naciśnij Print na dole ekranu.
Znajdziesz mnie i te opowiadania także na Facebooku (Andrzej Olas). Najlepiej dołącz do grupy Festyn Opowiadań. Jest też strona Festynu Opowiadań: @Festyn.Opowiadan. Opowiadania festynu są też od niedawna na twitterze. Szukaj tam mnie: Andrzej Olas, jeśli chcesz możesz włączyć mnie do osób obserwowanych.
Książka "Dom nad jeziorem Ontario" jest zbiorem kilkunastu opowiadań. Jest trudno dostępna - nakład zostal wyczerpany, ale spróbuj ją wyguglować i kupić przez internet.
Książka "Jakże pięknie oni nami rządzili" jest dostępna na przykład w EMPIKU, a najłatwiej jest ją wyguglować i kupić na internecie.
W USA książki prowadzi księgarnia Nowego Dziennika +1 201 355 7496 albo http://www.dziennik.com/store.
Stowarzyszenie Dzieci Powstania Warszawskiego 1944 ma już swoją stronę internetową na Facebooku. Otwórz Facebook i wpisz: @dziecipowstaniawarszawskiego .
