#Festyn opowiadań™, wydanie II, Nr 126. Mój Plac Narutowicza

© copyright Andrzej Olas (andrzej.f.olas@gmail.com) 

Kiedy naprawdę nie masz co ze sobą zrobić siądź sobie na ławeczce na placu Narutowicza w Warszawie. Tam gdzie skwerek. I patrz, patrz, bo dużo jest tego co wzrok powinien ogarnąć. Pięciu chińczyków, dobrze ubranych, pewnie biznesmenów, wychodzi właśnie z restauracji Hong Kong (tak było kiedy to pisałem, ale ostatnio gdzieś sie przenieśli), bezdomny śpi w krzakach za pomnikiem prezydenta Narutowicza, rodzina w żałobie kłębi się przy wejściu do koszmarnego zakładu pogrzebowego tuż przy kościele Świętego Jakuba. Przy sklepiku Carrefoura 7/24 z alkoholem zebrał się niezły tłumek, a po przeciwnej stronie placu starsza pani wychodzi z biblioteki – jest oburzona, właśnie przeczytała na onecie o nagich dziewczynach na brazylijskiej plaży (zna się na internecie bo niedawno skończyła w bibliotece kurs komputerów dla seniora). Czterdzieści kroków dalej, już na Filtrowej wchodzi właśnie w bramę pan z owiniętym w obrus pakunkiem. Żona wysłała go do magla - osiem, a może tylko siedem złotych za kilogram przyniesionego prania.

Od strony południowej placu imponuje swoim ogromem dom akademicki, a na środku skwerku kusi piwem i pizzą piwiarnia założona przez radnego dzielnicy Ochota. Nie, on nie jest właścicielem piwiarni, to własność jego mamy. A teraz do obrazu dodajmy dźwięk – hałaśliwe tramwaje i autobusy. To ten hałas, który przeszkadza staremu zegarmistrzowi na wylocie Filtrowej. Ale teraz zegarmistrz jest zajęty. Tłumaczy właśnie starszemu panu z Pułtuska, że adresu Narutowicza 2 nie ma. Na placu Narutowicza jest tylko jeden adres: Plac Narutowicza 1 - to adres piwiarni posiadanej przez mamę radnego.

- Niech pan spróbuje w Ząbkach. Tam też jest Narutowicza - radzi zegarmistrz.  

Pomyśl przez chwilę współczująco o kłopocie starszego pana a potem siądź sobie na skwerku, na ławeczce. Nie nie na tej, idź troszeczkę dalej, bo ta jest zajęta przez Szeryfa, Krętego i Szlaję. To znaczy siedzą we dwóch - Szeryf i Kręty, bo Szlaja poszedł z zamówieniem na Żołądkową Gorzką do Carrefoura. Usiądź i uśmiechnij się do nich. To mogą być mili ludzie – może są na rencie, może na emeryturze a może muszą radzić sobie w jakiś inny sposób – tobie nic do tego. W każdym razie mają dużo czasu, sądzę, że więcej od ciebie.    

Teraz proszę wytęż wzrok, bo możesz zobaczyć tam mnie. Tak to ja – właśnie przechodzę pod udami. Nie, to nic sprośnego – ścieżka prowadzi wzdłuż skwerku, a tuż przy nim otworzył się sklepik z rajstopami – na sklepikowym daszku neon wyświetla w kolorze dziesięć eleganckich damskich ud.

Rozpoznasz mnie łatwo – niewysoki mężczyzna, z brodą. Prowadzi dwa białe psy – takie jak ten na zdjęciu. Możesz je pogłaskać – uśmiechną się do ciebie. Chodź ze mną. Przejdź ze mną koło ławeczki gdzie siedzą Szeryf, Kręty i Szlaja (Szlaja już wrócił z buteleczką).

Jeszcze jedno, zanim do nich dojdziemy – słońce mi szkodzi, muszę się przed nim chronić. Dlatego niedawno na Florydzie sprawiłem sobie tropikalny hełm – taki jak ogląda się na starych filmach o brytyjskich kolonizatorach w Afryce i gdzie indziej. Wkładam go kiedy wychodzę z psami.

No właśnie - nie ja jeden widziałem te stare filmy. Bo kiedy dochodzimy do ławeczki, kiedy już Szeryf,  Kręty i Szlaja nasycili się pięknem moich bieluśkich psów (są naprawdę przepiękne) słyszę coś o mnie:

- Z Afryki, a biały.

I proszę nie mówić mi o niskim poziomie wiedzy o świecie wśród naszego narodu. I kultury, bo właśnie Szlaja podnosi się, żeby wrzucić do pobliskiego kosza na śmieci pudełko po papierosach.

KONIEC  

  Jeśli masz ochotę dodać komentarz - spójrz w dół, na koniec postu. Tam jest miejsce na komentarze.

  Jeśli opowiadanie podoba Ci się - kliknij na Facebooku na "Lubię to" albo dodaj komentarz na blogu.

   Jeśli chcesz przeczytać inne opowiadaniu Festynu - wróć do góry, do początku opowiadania i spójrz na prawą stronę ekranu - tam dostrzeżesz Archiwum Bloga. Klikając na wyszczególnione miesiące uzyskasz dostęp do wszystkich dotąd opublikowanych opowiadań.

  Znajdziesz mnie i te opowiadania także na Facebooku (Andrzej Olas). Najlepiej dołącz do grupy Festyn Opowiadań.

Opowiadania festynu są też od niedawna na twitterze. Szukaj tam mnie: Andrzej Olas, jeśli chcesz możesz włączyć mnie do osób obserwowanych.